Był adiutantem Józefa Piłsudskiego, urodził się w Gumienicach

Rodzina Frąckiewiczów swój majątek, a raczej majątki, miała ulokowane na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej, na Wileńszczyźnie. Nazwisko Frąckiewicz pojawia się w kultowej dla epoki książce Stanisława Zielińskiego pt. “Bitwy i potyczki 1863-1864” w kontekście potyczki oddziału Ludwika Narbutta pod Staniukami. Frąckiewicz został wzięty wówczas do niewoli, i wiele wskazuje na to, że chodzi o Leona Frąckiewicza. Majątki rodziny Frąckiewiczów zostały im odebrane przez władze carskie właśnie po Powstaniu Styczniowym. Rodzina przeniosła się wówczas na Kielecczyznę i Leon Frąckiewicz objął w zarząd i władanie majątek w Gumienicach (obecnie wieś Gumienice, gmina Pierzchnica w woj. świętokrzyskim).

Stanisław Frąckiewicz urodził się 2 stycznia 1890 r. w majątku Gumienice, należącym do jego rodziców Leona i Eugenii z Czubalskich Frąckiewiczów. Po ukończeniu szkoły średniej w Kielcach podjął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskiej Organizacji Wojskowej. Przez pewien czas był też adiutantem Józefa Piłsudskiego.

Był POW-iakiem (członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej – tajnej organizacji powołanej w 1914 r. z inicjatywy Piłsudskiego), legionistą i wielkim aktywistą harcerstwa. Przed rokiem 1920 pełnił różne odpowiedzialne funkcje w Związku Harcerstwa Polskiego. Był komendantem Okręgu ZHP w Zagłębiu Dąbrowskim, zastępcą naczelnego komendanta we Lwowie i członkiem Związku Naczelnego ZHP, a później komendantem Drużyny Skautowej w Krakowie, gdzie ukończył studia i uzyskał tytuł doktora medycyny – specjalisty chorób dziecięcych i wewnętrznych.

Ponieważ nieprzerwanie pracował również społecznie, został już w 1919 roku mianowany na członka Skautowej Komendy Okręgowej w Krakowie. W 1921 roku ożenił się z Marią z Kosmanów i zamieszkał wraz z żoną w Nowym Sączu. Z tego związku urodziły się dzieci: Alicja, Jan Leon i Maria. W połogu po urodzeniu córki Marii, w 1925 r., zmarła jego pierwsza żona Maria Frąckiewiczowa. Po jej śmierci Stanisław J. Frąckiewicz przeprowadził się do Bydgoszczy, gdzie podjął służbę, jako lekarz wojskowy w 2 Pułku Lotniczym w Bydgoszczy. W tym okresie mieszkała z nim siostra Janina Frąckiewicz, pomagając w opiece nad trójką dzieci i domem.

Z Bydgoszczy został przeniesiony służbowo do szpitala w Twierdzy Brzeskiej, gdzie pełnił jednocześnie obowiązki naczelnego lekarza Kasy Chorych. W 1929 r. ponownie się ożenił. Jego małżonką została Leokadia z Łączkowskich. Z tego małżeństwa urodziły się córki: Barbara i Zofia. W 1931 roku Stanisław Józef Frąckiewicz został odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Legionowym za pomoc okazywanym legionistom, a 3-go maja 1932 roku został uhonorowany przez marszałka Józefa Piłsudskiego Medalem Niepodległości za pracę na rzecz odzyskania przez Polskę Niepodległości i za udział w kampanii 1920 roku.

Doktor Frąckiewicz otrzymał też honorową odznakę za walkę o polską szkołę, Srebrny Krzyż Zasługi wręczył mu w 1938 roku prezes Rady Ministrów generał Sławoj-Składkowski. W wojsku dosłużył się stopnia kapitana, a kiedy przeszedł do rezerwy, oddał się w pełni pracy zawodowej i rodzinie – żonie i pięciorgu dzieciom. Przez pewien czas był ordynatorem Sanatorium Czerwonego Krzyża w Zakopanem. 

Niedługo przed wybuchem II wojny światowej, za namową żony z całą rodziną przeniósł się do Pabianic, gdzie pracował w ubezpieczalni i prowadził prywatny gabinet lekarski, podejmując jednocześnie opiekę medyczną nad dziećmi z ubogich rodzin. Każdego roku po wysłaniu żony i dzieci do siostry Janiny do majątku na Wołyniu spędzał wakacje, wizytując obozy harcerskie, gdzie badał i leczył dzieci na obozie i dzieci okolicznych gospodarzy.
Z chwilą wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany i skierowany do 4. Szpitala Wojskowego w twierdzy Brześć nad Bugiem, skąd dostał się do niewoli sowieckiej.

Wywieziony z innymi oficerami do obozu w Starobielsku przesłał ostatnią wiadomość, która dotarła do rodziny w kwietniu 1940 roku. W tym samym czasie dr med. kapitan Stanisław Józef Frąckiewicz został wywieziony ze Starobielska wraz z grupą innych polskich więźniów do Charkowa i tam zamordowany przez NKWD strzałem w tył głowy, a następnie zakopany wraz z innymi w zbiorowej mogile, w rowie, w lesie o nazwie Piatichatki.

Napisano na podstawie: Wiadomości Ziemiańskie, nr 65, wiosna 2016 r.
Zaczerpnięte ze Słownika biograficznego Pierzchnicy i okolic - planowane wydanie II półrocze 2018 r.