Pierzchnica

Aleksander Fortunat Józef Roch Waligórski  herbu Odrowąż, urodził się 26 lutego 1802 r. w Drugni, koło Chmielnika, w dawnym województwie krakowskim (obecnie województwo świętokrzyskie – gmina Pierzchnica). Był synem Sędziego Trybunału Pierwszej Instancji Województwa Krakowskiego, mieszkającego w Kielcach. Niewiele wiadomo na temat jego dzieciństwa i losów jego rodziny na świętokrzyskiej ziemi. Poza informacjami zawartymi w księgach parafialnych drugnieńskiego kościoła o narodzinach, chrzcie i rodzicach chrzestnych nie znaleziono innych danych o rodzinie Waligórskich. Kolejne udokumentowane dzieje przyszłego generała dotyczą jego wykształcenia, które najpierw zdobywał w Korpusie Kadetów w Kaliszu, a następnie w Szkole Wojskowej Aplikacyjnej w Warszawie. Od 1826 r. był wykładowcą w tej szkole oraz w Szkole Artylerii, gdzie nauczał matematyki, geometrii i mechaniki. 10 sierpnia 1828 r. Waligórski został odznaczony orderem św. Stanisława Biskupa Męczennika 4 klasy – za zasługi pedago

Kolejna odsłona sylwetek bohaterów związanych z naszą ziemią a uhonorowanych kolejnymi ważnymi odznaczeniami. Awers Orderu Orła Białego Odznaczeni Orderem Orła Białego: Herling-Grudziński Gustaw  - pisarz, żołnierz, uczestnik II wojny światowej, urodzony w Skrzelczycach. Ożarowski Jerzy Marcin - szlachcic, m.in. Starosta Drugniński w pierwszej połowie XVIII w. Sołtyk Maciej - szlachcic, wojewoda, generał, m.in. władał Pierzchnicą w XVIII w., ufundował kościół p.w. św. Małgorzaty. Awers insygniów Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski Odznaczeni Orderem Odrodzenia Polski (różnego stopnia): Armański Roman  - żołnierz, uczestnik II wojny światowej, urodzony w Pierzchnicy. Kapuściński Jerzy - regionalista, urodzony w Drugni. Kuleszyński Roman - inżynier, wiceprezes Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Rolnictwa, związany z Ujnami. Rokicki Edward  -  żołnierz, partyzant, uczestnik II wojny światowej, Westerplatczyk, mieszkaniec Szczecna. Skowron Ignacy  

W lutym 1864 r. miał się odbyć atak na Chmielnik, gdzie chwilowo stacjonowały wojska carskie. W tym celu zarządzono zgrupowanie oddziałów powstańczych w sąsiadującej z Chmielnikiem Drugni.  Pułkownik Karol Kalita de Brenzenheim ps."Rębajło" Liczący kilkuset Powstańców (wg różnych źródeł od 500 do nawet 800) Trzeci Pułk Stopnicki pod dowództwem pułkownika Karola Kality ps. "Rębajło" zgodnie z rozkazami oddał się pod komendę dowódcy Dywizji Sandomierskiej, pułkownika Ludwika Topór-Zwierzdowskiego. Kiedy okazało się, że w międzyczasie Rosjanie wyszli z Chmielnika do Szydłowa i atak okazał się zbędny, Topór-Zwierzdowski w towarzystwie już wcześniej zwaśnionego z Kalitą pułkownika Apolinarego Kurowskiego zarządzili przegląd wojsk powstańczych w formie defilady.  Pułkownik Ludwik Topór Zwierzdowski Musztra i defilada odbyły się po porannej mszy, na placu przed kościołem p.w. św. Wawrzyńca w Drugni. Mszę odprawił drugniński proboszcz, ksiądz Wojc

Na przestrzeni wieków, wielu bohaterów związanych z naszą ziemią zostało uhonorowanych najwyższymi, polskimi odznaczeniami bojowymi. Na początek Virtuti Militari i Krzyż Walecznych. Alfabetycznie. Krzyż Wielki Orderu Virtuti Militari Odznaczeni Krzyżem Orderu Virtuti Militari    (różnego stopnia): Główczyński Czesław Marian - pilot w czasie II wojny światowej, absolwent szkoły w Drugni. Herling-Grudziński Gustaw - pisarz, żołnierz, uczestnik II wojny światowej, urodzony w Skrzelczycach. Kruszelnicki Zbigniew - dowódca oddziału partyzanckiego w czasie II wojny światowej, operował m.in. w okolicach Szczecna i Pierzchnicy. Łuczyński Edward -  żołnierz, partyzant, uczestnik II wojny światowej, Westerplatczyk, urodzony w Szczecnie. Piróg Antoni  -  żołnierz, uczestnik II wojny światowej, Westerplatczyk. urodzony w Holendrach. Rokicki Edward  -  żołnierz, partyzant, uczestnik II wojny światowej, Westerplatczyk, mieszkaniec Szczecna. Skowron Ignacy  -  żołnierz, part

Władał Pierzchnicą, uporządkował funkcjonowanie tego miasta, ufundował kościół parafialny p.w. św. Małgorzaty. Maciej Sołtyk, herbu Sołtyk (ur. 1718, zm. 1802) – wojewoda sandomierski od 1774 roku, kasztelan sandomierski w latach 1761-1774, podkomorzy sandomierski w latach 1757-1761, konsyliarz Rady Nieustającej w 1775 roku, duktor województwa sandomierskiego w 1764 roku. Syn kasztelana sandomierskiego Michała Aleksandra Sołtyka i Józefy z Makowieckich h. Pomian, brat miecznika sandomierskiego Józefa i kasztelana wiślickiego Tomasza.  Był trzykrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa z Anną Karską h. Jastrzębiec urodził się syn Józef, późniejszy kanonik płocki. Z drugiego małżeństwa z Anną Dembińską h. Rawicz urodziły się córki Katarzyna i Urszula. Trzecią żoną była Koczowska h. Jastrzębiec, która zmarła bezpotomnie.  Od 1737 w wojsku I Rzeczypospolitej. W 1750 mianowany pułkownikiem regimentu konnego województw krakowskiego i sandomierskiego. W 1752 uzyskał patent ge

Czesław Główczyński przyszedł na świat 22 lipca 1913 r. w Będzinie (rodzice Jan i Maria z domu Pisarczyk - akt ślubu w kościele parafialnym, w Drugni, nr 1 w 1909 r.). Po ukończeniu szkoły powszechnej w Drugni, w 1927 r. kontynuował naukę w Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach - maturę zdał w 1934 r.  Latem 1935 r. wziął udział w kursie szybowcowym w Bezmiechowej, a na jesień wstąpił do Szkoły Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na kurs unitarny. Do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie przyjęty został na początku stycznia 1936 r. 15 października 1938 r. otrzymał promocję na podporucznika pilota, po czym przydzielony został do 6 Pułku Lotniczego we Lwowie, dokładnie zaś do 162 Eskadry Myśliwskiej wyposażonej w samoloty P.7. W chwili wybuchu wojny wchodząca w skład III/6 Dywizjonu Myśliwskiego eskadra przebywała na lotnisku Widzew i był częścią lotnictwa Armii "Łódź".  We wrześniu 1939 r. Główczyński latał wyłącznie na P.11c, maszynie należącej d

  Nazywam się Andrzej Sobczyk i mój ród związany jest z tą ziemią od XVII w. Tak przynajmniej wynika z najstarszych metryk do jakich dotarłem w Archiwum Diecezji Kieleckiej. Nasze nazwisko w ciągu wieków ulegało przeobrażeniom - Szapcyk, Szopcyk, Sopczyk, aż do obecnego brzmienia Sobczyk. Rodzinne odgałęzienia rodu rozlokowały się wokół Pierzchnicy po wsiach - Szczecno, Ujny, Huta Szklana, Osiny, Korwin, Trzemosna, Smyków.  W kościele pierzchnickim chrzczono, zaślubiano i żegnano członków rodu od wieków. Tę ziemię uprawiano, z tej ziemi zbierano plony, tej ziemi broniono, w tej ziemi chowano tych, którzy tu zmarli. Tu się urodził mój Ojciec, a ja, choć się urodziłem w odległej Warszawie, to zawsze mnie tu ciągnie... od dziecka każde wakacje spędzałem u dziadków w Ujnach. Pamiętam jak ciężko pracowali na roli, wszystkie ich wnuki, gdy przyjeżdżały na wakacje, brały czynny udział w pracach polowych. Najbardziej nie lubianym przez nas zajęciem było nabijanie tytoniu na dru

Jest rok 1861. Pochodzący z Osin k. Pierzchnicy proboszcz Jakub Sienicki z wielką żarliwością podgrzewa patriotyczne nastroje u swoich parafian. Wszytko to dzieje się w Kurozwękach, w niewielkim miasteczku w Małopolsce, nieopodal Staszowa (obecnie woj. świętokrzyskie). W drugiej połowie 1861 roku odbywa się szczególna uroczystość. Parafianie, inspirowani przez proboszcza, postawili drewniany krzyż za kościółkiem św. Rocha –  “na zadość uczynienie Panu Bogu za wyrządzone zniewagi przez Moskali Krzyżowi Świętemu i na pamiątkę pozabijanych ludzi w Warszawie w tymże roku w Miesiącu Lutym i Kwietniu”  (cytat z ksiąg parafialnych), a ks. Sienicki uroczyście krzyż poświęcił. Gdy nadszedł okres zbrojnych walk powstania narodowego lat 1863 – 1864, a w miejscowym szpitalu kurozwęckim leczeni byli powstańcy, ks. Sienicki służył im pomocą i wsparciem duchowym. A gdy przyszło spisać akt zgonu – w 56 przypadkach akty zejścia sporządzał wpisując dumnie “Żołnierz Wojsk Polskich”. Czynił to ro

Rodzina Frąckiewiczów swój majątek, a raczej majątki, miała ulokowane na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej, na Wileńszczyźnie. Nazwisko Frąckiewicz pojawia się w kultowej dla epoki książce Stanisława Zielińskiego pt. “Bitwy i potyczki 1863- 1864” w kontekście potyczki oddziału Ludwika Narbutta pod Staniukami.   Frąckiewicz został wzięty wówczas do niewoli, i wiele wskazuje na to, że chodzi o Leona Frąckiewicza. Majątki rodziny Frąckiewiczów zostały im odebrane przez władze carskie właśnie po Powstaniu Styczniowym. Rodzina przeniosła się wówczas na Kielecczyznę i Leon Frąckiewicz objął w zarząd i władanie majątek w Gumienicach (obecnie wieś Gumienice, gmina Pierzchnica w woj. świętokrzyskim). Stanisław Frąckiewicz urodził się 2 stycznia 1890 r. w majątku Gumienice, należącym do jego rodziców Leona i Eugenii z Czubalskich Frąckiewiczów. Po ukończeniu szkoły średniej w Kielcach podjął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie I wojny światowej służył w